Het proberen te blijven herstellen van je ziek zijn is denk ik wel het zwaarste van heel het ziek zijn. Zekers als het zo langzaam gaat! En de vraag, herstel ik wel spint ook dagelijks in mijn gedachtes! De duizeligheid blijft komen en gaan. Haar wassen is een heuse sport geworden. De spieren in de armen en benen hebben enorm afgenomen. Ondertussen al een keertje Fysio gehad maar ook dat word een beperkte behandeling. Mede doordat ik niet meer gekraakt mag worden en ik juist daar het gevoel behoefte aan te hebben. Masseren doet me zeer op de huid, maar heb een meegaande fysiotherapeut en hij gaat me proberen te helpen. Samen komen we er wel.

Donderdag is de huisarts nogmaals langs geweest en bloeddruk is nog steeds laag. Helaas zijn de nutridrink nog steeds niet binnen en vrijdag zou er iemand komen bloed prikken en ook dat is niet gelukt. Maandag huisarts maar weer even bellen en dan denk ik dat ik ga proberen bloed te laten prikken in het ziekenhuis via mijn longarts want dan heb ik dezelfde dag nog de uitslag. We willen weten hoe het met de HB staat. Alle energie ontbreekt en lig nog steeds veel op bed. Niet dat ik daar een dilemma van maak want als ik me goed genoeg voel zou ik me graag in mijn rolstoel voort laten duwen, om zo nog buiten de deur te komen. Wie weet breekt die dag nog aan.

Afgelopen week heb ik fijne gesprekken met zussie gehad en gisteren stond mijn dinnetje uit Drenthe ineens voor de deur. Super verassing! Aankomende 2 weken ben ik fijn samen met mijn gezin en hopelijk lukt het om 1ste Kerstdag even naar familie te gaan om ook met hun samen te zijn. Voor de rest houden wij het rustig.

Dinsdag komen de fysiotherapeut en de huisarts weer langs.

Adam en Julia gaan in de vakantie op zoek naar een elektrische piano! Julia kwam deze week thuis met een 9 / 9.5 / 9.6 punten van school. Dus die gaat als een speer, en we zijn dan ook apentrots op haar. Adam is geweest voor ouderavond, en haar mentor is vol lof over Julia. Fijn om te horen.

Voor jullie allemaal:

Veel liefs Karin.