Kan het erger. Ja, volgens mij kan het altijd erger! Woensdag toen ik de chemo kreeg dacht ik eigenlijk de goede kant uit te gaan. Dit heb ik al vaker meegemaakt bij een monotherapie, dus waarom niet. Op Dexa reageer ik nogal heftig maar weglaten is ook geen optie. Donderdag nog een dagje en dan geen Dexa meer. Ik voel me alsof ik een flinke griep heb en vooral erg zwakjes.

Vrijdag bij het omhoog komen kreeg ik braakneigingen. Er kwam niet veel maar kost wel energie. Energie die ik al niet heb. Gelukkig is er altijd mijn Adam, mijn rechterhand en linker hersenhelft.  Zaterdag, vandaag visite uit Drenthe. Ook dat wordt gewoon erg moeilijk. Krijg moeite met inspanningen. Zo wordt het ook moeilijk om me te bezoeken. Weet ook niet of ik nog visite aankan. Iemand die nog graag wilt komen moet maar komen als Adam thuis is.

Daarnaast heb ik afgelopen weekend besloten het in die ene uitvaart ruimte te doen. Wat wel inhoud dat de ruimte niet echt groot is en me zal moeten beperken tot familie en allerbeste vrienden en kennissen. Misschien is dat ook wel het mooiste. Zij hebben me het meest bijgestaan!

Het liggen gaat me al behoorlijk op mijn zenuwen werken en ik weet ook niet hoedanig ik dit nog vol ga houden. Zelf heb ik het idee dat de kanker alle kanten aan het opschieten is. Zoveel miner lucht heb ik. Morgen komt de huisarts dan weten we meer. En als het zo gaat moeten ze maar thuis bloed prikken! En of ik een volgende chemo neem? Dan zal ik toch nog heel veel op moeten knappen want op deze manier neem ik hem niet!

Kleine update van mij.
Veel liefs Karin.