We zijn weer paar daagjes verder en het verdriet word er niet minder om helaas. Wat is dit allemaal zwaar en moeilijk. Probeer mezelf heel rustig te houden. De emoties vliegen hier alle kanten op.  Zware, loodzware dagen zijn het. Met veel geregel. Heb ondertussen ook medicijnen voor de epilepsie . Hopelijk helpen ze! Daarnaast is gisteren een vrouwelijke scan-arts geweest. Dat is iemand die je mag beoordelen voor euthanasie. Huisarts vertelde me dat het wel een intensief gesprek kon worden van een uur, maar na 25 minuten was het voor haar duidelijk. En was ik daar zeer blij om want het gaat niet in je koude kleren zitten zeg. Uitgeput was ik. Via de huisarts krijgen we te horen of het is goed gekeurd.

Vanmorgen om 8 uur had ik de huisarts al aan de telefoon met de mededling dat de vrouw zich helemaal in kon leven in mijn situatie. En heeft ze het dus goed gekeurd. Ben blij dat het geen ellende lang verhaal moet gaan worden. Alleen zit het weekend er nu tussen en maandag zijn Adam en ik 17 jaar getrouwd. Ook niet de ideale datum. Dus word het dinsdag om 15.30 uur. Bizar om je eigen datum te weten maar ook bizar om hier te liggen wachten op je dood. Niet echt mijn ding.

Gisteren ook nog overgeven, bah. Kijken wat vandaag weer brengen zal. Voel me niet optimaal maar doe mijn best. En vooral proberen rustig te blijven. Geloof dat ik jullie genoeg op de hoogte probeer te houden. De ene zal dat waarderen de ander niet. Maar ik vind het fijn als het in blog staat beschreven. Voor jullie allemaal veel kracht.

Veel liefs Karin.