Net telefonisch contact gehad met een verpleegkundige van UZA. Gisteren hadden ze ook al de opname datum laten weten maar dat zou vandaag bevestigd worden. Moet dus gewoon nu 2 weken wachten voordat ik mee mag doen. En bij iedere verandering is dat telkens weer. Voor mij is 2 weken lang. Er gebeurt dagelijks wel iets laat staan de aankomende 2 weken. Ik kan niet meer dan hopen dat het goed blijft gaan!

Waarom moet ik 2 weken wachten omdat ik afgelopen zondag een hele dag heb overgeven. Daarvoor heb ik niets ingenomen dus ik snap het niet helemaal. Gelukkig waren we zo slim om die maandag te bellen of we wel mochten komen. En Adam kreeg te horen dat er een nieuwe afspraak gemaakt zal worden, helaas. Gisteren had ik nog flinke buikloop en voelde me nog slapper op dat moment. Vreselijk gevoel, alsof het bestaan onder je voeten vandaan gaat. Daarna ging het mij beter af.  En vandaag voel ik me weer iets beter als gisteren. Maar dat de buik van slag is weet ik zeker.

Gisteren heb ik dan ook de huisarts nog langs laten komen in de hoop hij iets voor me kon betekenen.  Alle controles waren goed en wat ik voelde kon van het overgeven zijn, misschien toch buikgriep maar ja dan wel zonder koorts. De laatste dagen heb ik een raar gevoel omtrent mijn mond en tong. Tong voelt soms dikker en om de mond heb ik het gevoel soms soort trillingen te hebben. Erg naar gevoel vooral als ik veel praat want dan word het erger en kom ik soms moeilijker uit mijn woorden. Toch dacht de huisarts niet dat het iets neurologisch is. Misschien zijn de spieren oververmoeid van al het overgeven. Want ja dan gebruiken we toch heel veel spieren daarvoor! Aankijken en uitrusten en vooral proberen te blijven drinken en te eten. Wel geeft de weegschaal ondertussen 57 kilo aan. Hoe ik ook mijn best doe ze blijven eraf gaan. Dit komt ook grotendeels doordat de kanker aan het groeien is. Maar dagje overgeven en 2 dagen later buikloop is nou net niet iets wat ik erbij kan hebben. Toch is sondevoeding nog niet aan de orde.

In de afgelopen jaren heb ik al heel veel lieve en mooie kaarten mogen ontvangen. Alleen laatst mocht ik volgens mij wel het kleinste kaartje ontvangen. Ook erg leuk. Er gebeuren nog zoveel leuke dingen dat ik echt wel mijn best doe om vol te houden. Alleen voel ik ook dat ik soms angstig ben om bijvoorbeeld een hersenbloeding te krijgen of in coma te raken. En als ik dan zo zwakjes ben staat het huilen me nader bij dan het lachen. Heb heel veel moeite met het idee als ik toch echt iedereen moet gaan los laten. Dat kan ik gewoon nog niet aan! Zo ook na bijna 5 jaar de tijd te krijgen om te wennen en te leren er het beste telkens weer er van te maken gaat dat me nog steeds niet lukken! Zoals gisteravond dan vraag ik aan Julia een hele dikke knuffel en die krijg ik dan ook dubbel en dwars. Heerlijk, en dan vertel ik maar weer eens hoeveel ik van haar hou met de tranen over mijn wangen.

Wel wil ik nog vertellen dat ik nu helemaal open sta op Facebook, maar zodra het echt slecht met mij zal gaan ik een selectie zal maken van vrienden en besloten verder zal gaan. Het blog blijft voor iedereen bereikbaar!

Geniet en pluk de dag.

Veel liefs Karin